KAN. KOKUSU GELİYOR. İSTİYORUM. ACIYOR. LAZIM! YAKLAŞTI. GELİYORLAR. ZİNCİRLERİM YOK? ÖZGÜRÜM! ÖLDÜRMELİ! YAKLAŞIN. EVET! ÖL! ÖL! Bitti. Çok çabuk. Direnmediler. Daha fazla. Daha... fazlasını istiyorum. Bir ses? Tanıdık değil. Gördüm. Büyük General. Generalim. O gider. Ben takip ederim. İlerliyoruz. Nereye? Biliyor olmalıyım. Hatırlamıyorum. Hepsinin kanı akıyor sonunda. Önemi var mı? Noxus fetheder. Gerisi? Boş. Zaferin tadına bakalı... çok oldu. Savaş arabası sallanıyor. Takırtılar. Daracık bir kafes. Anlamsız merasim. Bekleyiş. Delirtiyor. Daha hızlı, itler! İşte. Sancaklar. Demacia'lılar ve duvarları. Korkaklar. Kapıları paramparça olacak. Hemen aklıma katliam geliyor. Kim verdi dur emrini? Erlerden cevap veren yok. Tanıdık yüzler görmüyorum. Benim hatırlamadıklarımı tarih de unutmuştur zaten. Kafesin kapısı açıldı. Nihayet! Beklemek yok artık. HÜCUM! Sapanlar ve oklar mı? Çoluk çocuk bunlar! Duvarları onları kurtarmaya yetmez! Korkularının tadını alabiliyorum. Her darbeyle biraz daha büzüşüyorlar, barikatlar dağılıyor. AZ KALDI! Noxus'un savaş davulları. Demacia'lı çığlıkları. Zafer, aldığın övgü ve madalyalarla ölçülmez. Zafer ellerine bulaşacan sıcak kandır! Hayat bu işte! Ayaklarımın dibinde binlerce parçalanmış ceset yatıyor, etrafımda Demacia'lıların evleri alevler içinde. Çok kısa sürdü her şey! Son bir tane daha olsa... Adamlar gözlerini bana dikti. Gözlerinde korku var. Zafere bakmaktan korkuyorlarsa, o ödlek gözleri yerinden çıkartırım. Büyük General'in gözlerinde korku yok, yalnızca tasvip var. Bugünkü fetihten memnun. Büyük General ile birlikte savaş alanında yürüyoruz, yaptığımız kıyımı inceliyor. Bir düşman daha olsa elimde, ah! Yürürken aksıyor, savaşta ayağından mı yaralandı? Canı acıyorsa bile bunu belli etmiyor. Gerçek bir Noxus'lu. Yanında dolaştırdığı o hayvandan hazzetmiyorum ama. Hiç katkısı olmadığı halde ölüleri didikliyor. Savaş tazıları daha münasip yoldaşlardı. Demacia yakında avucumuzun içinde olacak. Hissedebiliyorum. İlerlemeye hazırım. Büyük General istirahat etmemde ısrarcı. Düşmanlarım hâlâ hayattayken nasıl durabilirim? Niye oyalanıyoruz? Beklemek içimi kemiriyor. Beni kendi halime bıraktılar. Kuş beni gözlüyor. Sinir bozucu. Başkasının olsa anında ezerdim kafasını. Yorgunluk bastırıyor. Kendimi hiç bu kadar... halsiz hissetmemiştim. Boram? Sen misin? Neler fısıldıyorsun? Neredeyim? Yakalandım mı? Köpek gibi kıstırıldım. Nasıl oldu bu? Savaş oldu... kaleyi yerle bir ettik, sonra sessizlik. Pusuya mı düşürüldük? Hatırlamıyorum. Yaralanmışım. Lime lime olmuş bir yarık, hissedebiliyorum... ama acımıyor. Öldüğümü sanmışlar. Onların ganimetiyim artık. Kader yüzüme gülüyor. Beni hapsedemeyecekler! Hayatımı bağışladıkları için pişman olacaklar. Demacia'lı pislikler! Ağızlarından güzel sözler çıkıyor ama gaddarlıkta birbirleriyle yarışıyor hepsi. Beni bu kara, küflü deliğe tıktılar. Yemek vermiyorlar. İşkence eden yok. Beni teşhir edip böbürlenmiyorlar. Çürüyüp gitmeye terk ettiler. Yüzümün en çok güldüğü anı anımsadım. Kralın tekini gırtlağından tutup, kalbinin son atışını avucumda hissedene kadar sıkmıştım. Bıraktığımı hatırlamıyorum. İntikamını böyle mi alıyorsun Jarvan? Zafer marşı geliyor kulaklarıma. Taş zeminde yankılanan çizmeler. Zindanın duvarlarında hayal meyal yankılanıyor. Noxus davullarının temposu bu. Özgür kalacağım. Sokaklar Demacia'lı kanıyla yıkanacak! Kimse gelmedi. Gürültü patırtı olmadı. Geri çekilen yok. Hayal mi kurdum yoksa? Ayağımdaki yara sızlamıyor bile. Bir şey takmışlar, demir çizmeyi zar zor fark ettim. Pastan görünmüyor. Ayağımı ne zaman kaybettim? Kanın kokusunu hâlâ alıyorum. Savaş. İçimi rahatlatıyor. Açlıktan midem kazınıyor. Uyumuyorum. Zaman geçmek bilmiyor. Çok yoruldum. Ne kadar oldu? Çok karanlık. Bu çukur. Hatırlıyorum. Büyük General. Fısıldamaları. Ne diyordu? Sandığım kişi değil. Siliniyor. Unutmamalıyım. Mesaj. Kes. Hatırla. ''SION – Dikkat kuzgun var.'' ÇIKARIN BENİ! KAN.