Kardeşi Darius'un aksine, savaşta zafer kazanmak Draven'a hiç yetmedi. Tanınmak, övülmek ve şan istiyordu. Bunları önce Noxus ordusunda aradı; ama gösterişe olan merakı hiç hoşgörülmedi. ''Draven''ı dünyaya duyurmanın bir yolunu ararken, dikkati hapishane sistemine yöneldi. Orada can sıkıcı idamları seyirlik eğlencelere dönüştürerek arzuladığı şöhrete ulaştı. Draven, ilk idamında, ölüme mahkum edilmiş tutsağa koşup canını kurtarmasını emrederek izleyenleri şaşırttı. Adam kaçarak gözden kaybolmaya fırsat bulamadan, Draven baltasını kusursuz bir şekilde fırlatıp onu yere serdi. Çok geçmeden, Draven'in idamları, mahkumların yaşamak için son bir şansa tutunduğu ölüm gösterilerine dönüştü. Bu imtihanları kişisel sahnesi olarak kullandı ve idamları önde gelen bir eğlence türüne dönüştürdü. Çaresiz mahkumlar düşe kalka ondan kaçmaya çalışırken, seyircileri çılgınca coşturdu. Hiçbir mahkum başarılı olamadı. Noxus cellatlarının ağırbaşlı, siyah üniformalarını reddeden Draven, parlak renkli giysiler giydi ve tanınmak için kendine has, şatafatlı hareketler icat etti. İnsanlar Draven'ın yaptıklarını izlemeye koştukça, gösterisinin ünü hızla yayıldı. Gördüğü rağbet büyüdükçe, zaten şişmiş olan egosu da büyüdü. İlgi odağı olmak doğasında vardı. Çok geçmeden, hırsının boyutları Noxus'un sınırlarını aştı. Draven'ın görkemli maceralarının tüm dünyaya sergilenmesi gerektiğine karar verdi. ''Çıtayı o gün nereye yükselttiysem, 'en iyisi' odur.'' -- Draven